Obituary 16/8/2019
Έγραψα κάτι για τον παππού μου, για σας & για όποιον θέλει να το διαβάσει, έγραψα το πρώτα στα αγγλικά επειδή αρεσκουν του τα αγγλικά, & επειδή είμαι περήφανη (privileged) που μου έμαθε τη διεθνή γλώσσα. — the language to talk back to power
(Dear Assiotes and Assiotisses..,
no, I’m joking / αστειευκουμαι!)
My grandfather wrote a beautiful book about his life, with simple stories of unsuspected depth. My grandfather taught generations of people to write well, carefully, with social responsibility. With a respectful understanding of human organisation, politics, and bureaocracy. He was a man proud of his social contribution through the government, a colonial government and through its transformation. A man who held and respected authority. Someone who worked battles with paperwork to help orphanages / communities, mothers, children, abused women, desperate couples, angry boys around Cyprus, from before it was divided. He was someone who made sure he spoke Turkish. Who make sure the children around him learned English. Who spoke endlessly, to those who would listen, about the sensitive ethics and politics of social intervention, and the importance of positivity, optimism, and of taking pride in helping others. His mother had broken up conflicts, had commanded knives out of the hands of upset youths, this is the example he took and gave. He wrote about the need for social support for widows, for single mothers and their children. He believed the army should be providing meaningful practical apprenticeships and accreditation in socially useful crafts, and that the integration of soldiers in community should be more kindly and practically considered. He was a forward-thinker who worked hard to uphold community values from inside the machine. This is his legacy of excellence: Generations of tenacious writers with pride in their role to make things better by taking personal responsibility, while working well towards long term policy changes, for the common good. With pride and great optimism in what a single person can achieve for their community. My grandfather upheld a feminist duty of care.
Pappou mou, I’ve been saying goodbye to you for a long time. I’ve been soaking up and making sure your wisdom and kindness are preserved well. My son of a single mother has taken in the love and joyful pride of your sun.
I’ve been talking to you through the forest. Our Marcus Aurelius, our emperor with the kindness of a slave.
Our lives are a celebration of yours. We happily and triumphantly take up, from you, a duty of care and community. You lived and died well. Ζήτω παππού μου. Είμαστεν ένα.
__
Αγαπητοί Ασσιωτες και Ασσιωτισες,
Όι ένταξη, αστειευκουμαι!
Ο παππούς μου έγραψεν έναν υπέροχον βιβλίον. Ο παππούς μου έμαθεν γενιές ανθρώπων να γράφουν καλά, προσεχτικά, με κοινοτικήν ευθύνη. Με αντίληψη της γραφειοκρατίας. Ήταν άνθρωπος περήφανος για την κοινωνικήν του προσφορά μέσα που την κυβέρνηση, αρχικα της αποικιοκρατίας, & μετά
____
Ο Αντωνάκης Χατζηχρήστου γεννήθηκε στην Άσσια τις 12 Ιουλίου το 1931. Απόφοιτος της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας, έζησε στην Άσσια μεχρι το 1954 και το 1963 έκτισε δικό του σπίτι στο Μάμμαρι όπου κατοικεί μέχρι σήμερα. Παντρεύτηκε την Ειρηνουλλα Χρ. Γωγακη απο το Μάμμαρι και εκανε 4 παιδιά. Η επαγγελματική του πορεία εξελίχθηκε από άνεργος, σε εργάτης αποθηκαριος για την Αγγλική κυβέρνηση, και τελικά σε 34 χρόνια στις Κοινωνικές Υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, από όπου αφυπηρέτησε ως Επαρχιακός Λειτουργός Ευημερίας Λευκωσίας το 1990, έχοντας ζήσει τη μετάβαση από την Αποικιοκρατία στην Κυπριακή Δημοκρατία, και δούλεψει στη Λευκωσία και προάστια, Πιτσιλιά, Μόρφου και γύρω χωριά, Μαραθάσα και Τηλλυριά. Ήταν ποδοσφαιριστής κεντρικός κυνηγός στην Άσσια, και τιμημένος αθλητής. Ήταν πρωταθλητής σε ανώμαλο δρόμο και τριπλούν. Ασχολείται με την αυτοβιογραφία από το 2011.
…μετά άνεργος για πέντε μήνες, 13 μήνες εργάτης αποθυκαριος της Αγγλικής αποικιοκρατίας, 5μιση χρόνια αποθυκαριος των Κυπριακών Αερογραμμών, 34 χρόνια στις Κοινωνικές Υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφυπηρέτησε ως Επαρχιακός Λειτουργός Ευημερίας Λευκωσίας το 1990.
στα 47 του χρόνια επιασε υποτροφία του Συμβουλίου της Ευρώπης και θεωρειθει απο τους πιο πεπειραμενους λειτουργούς σε θέματα κοινωνικής ευημερίας. Ως κοινωνικός λειτουργός έζησε τη μετάβαση απο την Αποικιοκρατία στην Κυπριακή Δημοκρατίας.
Δούλεψε Λευκωσία και προάστια, Πιτσιλιά, Μόρφου και γύρω χωριά, Μαραθάσα και Τηλλυριά.
Λευκωσία και προάστια μέχρι τη Πιτσιλιά, Παλαιχώρι-Σαράντι, Κλήρου-Φαρμακά, Μόρφου, Τιλλιριές, Μαραθάσα (8χρονια, 5μηνες), Πηγαινεια, κ.λ.
___
Antonakis Chatzichristou was born in Assia on July 12, 1931. A graduate of the English School in Nicosia, he lived in Assia until 1954 and in 1963 built his own home in Mammari where he still lives. He married Irinoula Chr. Gogaki from Mammari and had 4 children. His career progressed from being unemployed, to being a warehouse worker for the English Government, and eventually to 34 years in the Social Services of the Republic of Cyprus, from where he retired as a Nicosia Provincial Welfare Officer in 1990, having lived through the transition from colonial to Cypriot. and has worked in Nicosia and its suburbs, Pitsilia, Morfou and surrounding villages, Marathasa and Tilllyria. He was a football player in Central Asia, and an honored athlete. He was a champion on a rough road and triplets. She has been working on autobiography since 2011.
… after being unemployed for five months, 13 months a scout laborer of the British colonialism, 5 and a half years scout of the Cyprus Airways, 34 years in the Social Services of the Republic of Cyprus, retired as Nicosia Provincial Prosperity Officer in 1990.
At the age of 47, he was awarded a Council of Europe fellowship and considered one of the most experienced social welfare officers. As a social worker he lived through the transition from Colonialism to the Republic of Cyprus.
He worked in Nicosia and its suburbs, Pitsilia, Morfou and surrounding villages, Marathasa and Tilllyria.
Photo by Sylvat Aziz, 5/2016
allonan 