πόθεν εφκήκεν το ξύλο;

[Edit: Γυρεύω ευκαιρία να ανασυντάξω το πιο κάτω σε σχέση για με την πιο κάτω δουλειά του Julio]

..τελικά εν ήταν που τον παράδεισον. Ήταν που την πόρταν του ψυχιατρείου.

Πόθεν να τα πιάσεις τούντα πράματα & πόθεν να τ’αφήσεις.
Περίληψη των πιο κάτω: εκτός που τα γενικά προβλήματα με την πόρταν (την κράτησην), προτείνω μιαν παρανοϊκήν, κυρίως, και ταυτόχρονα χαοδικήν, και επίσης ανορθόγραφην ανάλυσην του πιο πάνω βίντεο που καταλήγει στο ότι ίσως να μέννεν κακόν πράμαν η μη-επένδυση στις πόρτες του ψυχιατρείου.

Σε τούτον οδηγά η εντύπωση ότι τούτο το βίντεο εν προϋποθέτει, ούτε φέρνει ουσιαστική ιδρυματική αντίσταση (εν εννοώ ότι έπρεπεν, εννοώ ότι εν στημένον σάννα & κάμνει το τούτον αλλά έννεν τούτον που κάμνει, κατακρίβεια ενισχύει ιδέες που εν κάπως αντικοινωνικές). Ουσιαστικά δημιουργεί άνοιγμα προς security discourse, το οποίο βρίσκω επικίνδυνο & προτεινώ να το δούμεν ως αστείο: νομίζω έννεν καλά που τούτον το βίντεο / τούτον το κομμάτι δημοσιογραφίας πέρνει απευθείας τη συζήτηση σε κονδύλια για επιπλέον ασφάλεια. Η συζήτηση που χρειαζούμαστεν πρέπει να πάει προς το πως δημιουργούμεν ανοίγματα στο ίδρυμα, προς έρευνα σε σχέση με την ένταξη, προς προγράμματα ιδρυματικής αποκέντρωσης που χτίζουν πας σε εκπαιδευτικές, εικαστικές, κ.α. εφαρμογές.

Ενοχλεί με που εν δύσκολη η δουλειά των νοσηλευτών & που εν έχουν τους πόρους/χώρους να την κάμουν όσον καλύτερα νομίζουν. Κυρίως επειδή είμαι σίγουρη ότι το “όσο καλύτερα νομίζουν” θα επήαιννε πέραν που την ασφαλή κράτηση, το σύγχρονο των εγκαταστάσεων, & την αντιμετώπιση σωματικών απειλών. Ελπίζω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ξύλου (with all its whistle-blowing novelty), εν θα χρησιμοποιηθεί μόνο σε λόγο γύρω που θέματα βίας, ασφάλειας, ή δημόσιο-υπαλληλικής εχεμύθειας (επειδή φαντάζουμαι μπορεί & να μπερτέψει ο άθρωπος που εμίλησεν έτσι). Αντί τούτων θα ήταν καλά να παράξει λόγο  – τοπικά – για προβλήματα γύρω που την εφαρμογή ιδεών της συμμόρφωσης, της θεραπείας, & της αντιμετώπισης.

Σκέφτουμαι ότι το βίντεο υποθέτει / δημιουργεί έναν ακροατήριον που καταφέρνει να μεν ταυτιστεί με τον τύπο/ισσα που πρέπει να φύει που τζιαμέ. Σκέφτουμαι ότι κάμνει κυρίως λόγο περί φυσικής απειλής, & ότι έννεν καλά τούτο να ερκεται πρώτον-πρώτον άμα αρχίζουμε να μιλούμε για την (ιδρυματική ή προσωπική) αντιμετώπιση της ψυχικής υγείας. & άμα μιλούμε για περίθαλψη.

Φαίνεται μου ότι για τζίνους που νομίζουν ότι εν θα’ν ποττέ σε θέση να θέλουν να φκουν ή να φκάλουν κάποιον που τέθκοιους τόπους, το βίντεο εμφανίζει το ξύλο ως κινδύνο:
(1) κίνδυνο προς τον παρέα που μιλά (που εκατάφερε να φκει για λλίο για να μας πει κάτι δύσκολο & ας ππέσουμε να τον φάμε: ο οποίος κατ’ακρίβεια απειλείται που σιειρώττερου είδους ξύλο για το οποίο εν καλά κάποιος να γράψει κάτι).
(2) κίνδυνο προς εμάς που ταυτιζούμαστε με τον παρέα/νοσηλλευτή – που είμαστεν που την δικήν του την πάνταν: δηλ.”έξω” (ο τύπος γίνεται έναν παράξενον ιδρυματικόν interface που εν ηφταίει & πρέπει να προστατευτεί, & βάλλει μας να σκεφτούμεν τι εν να εκάμναμε αν έρκετουν προς εμάς τζίνο το κομμάτι ξύλου)
(3) & ένα γενικό κίνδυνο προς ούλλον το “έξω” / σε κάποια φάση χρησιμοποιείται η έκφραση “επικίνδυνοι προς το σύνολο” [link to notes].
Σαν να & το βίντεο βάλλει τούτον τον κίνδυνον μπροστά χωρίς να αναφέρει τις κοινωνικές βάσεις, τις δομές & τους θεσμούς έξω που τέθκοια ίδρυματα, που τα στήννουν, που τα καθιστούν αναγκαία, που τους διούν δικαιολογίες & προσωπικό, που καλλιεργούν τούτο το επαγγελματικό, increasingly privatised, υβρίδιο μεταξύ αστυνόμευσης, παρακολούθησης, & νοσηλίας.

Ε & σκέφτουμαι & ότι οι νυν συνθήκες εν πολλά καλόν επιχείρημα για να μεν αφήννουμεν τον κόσμον να πηαίννει σε τέθκοιους τόπους. Οπόταν, ναι, αναγνώριση στα παιθκιά που τραβούν την φάκκαν & να προσπαθήσουμεν να μεν ππέσουμεν να τους φάμεν για να ξαναφκούν να μας πουν & για άλλη βοήθεια που θέλουν πέραν της ασφάλειας, & προς κατευθυνσεις που ας φανούν ουτοπικές. Αλλά & προσοχή:

Εν αστείο να δούμε το συγκεκριμένο κομμάτι ξύλου – οι σπόντες εν όλα τα λεφτά, & το punctum εν σε τζίνη που εζάβωσε – ως σημαντική δικαιολογία για επένδυση στο security industry:
Ας το δούμεν απλά σαν ένα κομμάτι τσεκολατούρας. (Λέει ότι εκατάφερεν να το φκάλει που την πόρταν ο τύπος που “εν ήταν στα καλά του,” πριν να προλάβουν να του δώσουν φάρμακα. Λαλείς να χρησιμοποιηθεί το ξύλον που εξημμπάρρωσεν ο πελλός που την πόρταν* για να αγοραστούν καλλύτεροι τρόποι [& φάρμακα] για να κρατούμεν τζιμέσα τζιάλλα πλάσματα; Ελπίζω οποιαδήποτε επόμενη σκέψη, ενέργεια ή χρήμαν να παει προς το αντίθετο.)

Ως μέση λύση διερωτούμαι αν έσιει τόπους που οι ασθενείς ή οι κρατούμενοι μπορούν να παίζουν video games (έχω εισηγήσεις, ξεκινώ να συνθέτω βιβλιογραφεία για τις ευκαιρίες & τα προβλήματα) ή/και να καλλιεργούν εδώδιμους κήπους.

Κυρίως όμως θα ήθελα να έχω εύκολους τους αριθμούς απόλυσης που το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, & μιάν ιδέαν για τις θεραπευτικές τους πρακτικές. & θα ήθελα να είχαμεν πληροφορίες όσο αφορά την γκάμα προτάσεων που επεξεργάζεται η δημόσια υπηρεσία εσωτερικά, & πόσο τολμηρές ένι π.χ. αν έσιει καμιάν ιδέαν προς το να σπάσει η υπηρεσία σε κομμάθκια, με διάφορες ειδικεύσεις έρευνας & προσεγγίσεις στην περίθαλψη, ή αν έσιει καμιά πρόταση για χρήση εναλλακτικής αρχιτεκτονικής, ή αν υπάρχει καμιά άλλη ιδέα που τα μέσα, που προσωπικό που θέλει να νιώθει καλά με τζίνο που κάμνει, ή & που άτομα που επεράσαν που τζιμέσα & εφκήκαν, ή που ακόμα να φκουν & παίζει να μείνουν τζιαμέ & ως πάρακατω.

Για παραπάνω θκιάβασμα εισηγούμαι το τούτον: http://www.moh.gov.cy/MOH/MHS/mhs.nsf/All/4850219A9EA20D22C2257AEE00475CB9?OpenDocument
μαζίν με τούτον το underground film reference: https://www.youtube.com/watch?v=yP3Fw7R-lgs

& αλλόναν: βάλλω σημείωσην να κοιτάξω αν υπάρχει νομική βάση for refusing arrest on the grounds that it may lead to one’s forced psycho-pharmaceutical institutionalisation.

______________________

*Επίσης σκέφτουμαι ότι όσοι είμαστε τωρά έξω εν καλά να εξασκήσουμε λλίο τα αντανακλαστικά & το τροχάδιν μας για να είμαστε σε θέση να βουρήσουμεν – εν & ξέρεις, μπορεί στα καλά καθούμενα μπορεί να γίνει καμιά παρεξήγηση & να ανοίξουν ιδρυματικά κανάλια προς δικήν “μας” “κράτησην.”  (Εν εννοώ μόνον περιπτώσεις συγκεκριμένης παρεξήγησης με νομικά παρατράγουδα, εννοώ παρεξήγησην της ψησιής & τι μπορεί να της συμβεί υπό ορισμένες συνθήκες.)  Η παράνοια δαμέ, & ως ανάλυση & ως προσωπική επεξεργασία μιας mediated απειλής, έσιει να κάμει με την αναγκαστική ψυχο-φαρμακευτική κράτηση (την οποίαν χωρίς να έχω κάμει το αναγκαίο θκιάβασμα φαντάζουμαι συζητά την & ο Φουκώ ως ακραίον προσωπικόν μέτωπον με την εξουσίαν). Αν & τωρά που το σκέφτουμαι σαν να & η ιδέα της αναγκαστικής ψυχο-φαρμακευτικής κράτησης κάμνει τις unmedicated συνθήκες/ιδέες γενικής φυλάκισης να φαίνουνται ακόμα πιο προβληματικές: εσκέφτηκες να είσαι totally unmedicated, για πολλήν τζαιρόν, κάτω που δομήν ελέγχου που εν ηξέρει αν σε κρατά για να σε βοηθήσει, για να σε τιμωρήσει, ή για να προστατεύσει άλλους που σένα;

Μάχουμαι να έβρω τα όρια της βίας που θα ήμουν ήμουν ικανή να ασκήσω στο off-chance να ξεφύγω τέθκοιαν θυματοποίησην & it ain’t pretty.

Επίσης εν μου αρέσκει καθόλου η ιδέα ότι εν πρέπει να τους φύει ποττέ κανένας.
Δαμέ χαίρουμαι που έχουμεν & έναν mainstream πλαίσιον πολιτισμικής αναφοράς όπου τζίνο το ξύλο έννεν παράδειγμαν μανιακής βίας: πρώτα π’όλα εν μέρος οποιουδήποτε νούσιμου σχεδίου διαφυγής. Που την άλλην όμως το βίντεο τοποθετά το ξύλον ως απόδειξη ύπαρξης σημαντικού κίνδυνου: ως απόδειξη ανάγκης σοβαρότερης αστυνόμευσης / αυστηρότερων & αυστηρότερων μέτρων. Ανησυχώ, βασικά, ότι προτρέπει σε επένδυσην σε λάθος είδους άμυνα, αντί στην εφαρμογήν πολιτικών & επιστημων προς το να μιτσιανίσκουν & να λλιανίσκουν τέθκοια ιδρύματα. Ανησυχώ δηλαδή, ότι το βίντεο εν αναφέρεται στο ότι εν πολλά πιο μεγάλον παλλούτζιν το να ππέσουν τζιάλλα λεφτά σε δομές με την εξουσία να επιβάλουν αναγκαστική ψυχο-φαρμακευτική αγωγή, & που βασίζουνται στην αναγκαστική ψυχο-φαρμακευτική αγωγή για να συνεχίσουν να κάμνουν τζίνο που κάμνουν.